Şöyle bir geçmişe baktığımızda, şehirlerimizde maalesef 1940’lardan sonra kimliksiz, felsefesiz, hudutsuz bir gelişim görüyoruz ve şehirlerimiz, adeta birer metropole dönüşmüş durumda.

Osmanlı şehir kimliği yeni yüzyılda hemen hemen yok olmuş ve yeni bir kimlik doğru düzgün üretilememiştir. Bu sebeple Türkiye’nin artık yeni bir kentsel yenileme dönemi başlatması, şehircilikten mühendisliğe, çevrecilikten mimarlığa yenilenme zamanıdır. Bütünsel kentsel geliştirme stratejileri hazırlanmalıdır.

Ekonomik açıdan yaşam standartlarında yükseliş olan şehirleşme, küresel ısınma, çevre kirliliği ve doğal kaynakların azalması gibi sorunları da beraberinde getirmektedir. Bu doğrultuda ekonomik ve ekolojik dengenin gözetilerek insan yaşamının gereksinimi olan sosyal donatıların, yeşil alanların, doğal çevrenin yer aldığı şekille şehirlerimizi oluşturmalıyız.

Şehirlerimizin yapılanmasında, kentsel dönüşüm hamlesinin planlama bağlamında bütüncül olarak değerlendirilmesi ve uygulamaların sonuçlarının ele alınması ve takip edilmesi önem arz etmektedir.

Mümkün olduğunca sadece bina düzeyinde bir kentsel dönüşümden ziyade, sosyal boyutuyla birlikte yaşam kalitesini arttıran, kaynakları etkin kullanan ve uzlaşmacı bir anlayış ile planlama ve kentsel dönüşüm ilişkisini kuran bütüncül bir dönüşüm gerçekleştirilmelidir.

Yapılaşmasını tamamlamış ve arazi üretimi sınırlı olan kentlerimizde yerinde kentsel dönüşüm modeli uygulanmalıdır. Bu model uygulamasında mülkiyet sahiplerine de ciddi yükümlülükler düşmektedir. Sürecin ayrılmaz bir parçası olan vatandaşlara süreç iyi anlatılmalı, şeffaf olunmalı ve finansı kendi içinden çıkaracak modeller üretilmelidir.

Alan bazlı modellemelerin mümkün olmadığı yerler açısından da can ve mal riski taşıyan binaların yenilenmesi için yoğunluğu artırmadan bürokratik engellerin ve finansal çözümlerinin üretilmesi ve gerekli teşviklerin de sağlanması gerekmektedir.